Вертуля

Жыла-была Вертуля - цвітаста, трикрыла. Она жила на балконі, де часто гуляв Вітрик.
Вертуля ся убертала ид ньôму и весело ся вертіла. Косиці у горшочках любовалися нив, бо и її разовали косичкôв - вертлявôв, шелестящôв.

Она поправді упозировала ги косичка, кôй ся скоро убертала.
Ветруля была щаслива, знаючи, ож нив ся любують и шелестіла свôю любиму співаночку про знаный Вітровый Млин,якого раховала свойым родаком.

Єден лиш бітанга-Воробок омрачав юй житя. Прилітав без запрошеня, сідав на поручі балкона и безочливо цвірінькав:
– Чванлива брехачко! И зôвсім ты не родачка Вітрянôму Млинови! Тай нич не подӯбна на косицю, каммай у безвітря!

Кôй нацвирінькав усякого паскудства, Воробок удлітав. Колись, у малости, вӯн ся напудив Вертулі и уд тôвды ї не любит. Косиці ся збурьовали уд безочливости Воробка, айбо, помірковавши, почалися тихо перешіптовати:
– А може она и поправді не нашої файты? Бо претвердоє у ниї листячко… И Вітрик ся засôмнівав:
– Хыба мож поруняти малу Вертулю из великым Вітряным Млинов, котрого убертать Вітер, мӯй няньо?! Тот серйозный, занятый хосенным ділом, а сися лиш ся пусто вертить… У Вітряного Млина велечезні чотыри крыла - вертулы, а у сиї лиш три смішно розмальовані паличкы…

Вертуля крайом уха чула, про ся шепчуть косиці, стямила, ож и Вітрик, уже не так хôтячи, дує и зажурилася.
– Што я без Вітрика? - смутно думала она – безхосенні три паличкы… И ищи й из Вітриком верчу ся пусто… Не так ги Вітряный Млин - тот зерно меле, хосен приносить… И поправді, не рӯдня я йôму.

Уд сих думок Вертуля притихла и зôвсім стала. Смутно ся учинило на балкôні. Не є вказӯваної Вертулі, котра весело брыніла, радувала прохожых. На балкон ся пôзлітали мухы, комары, понасідав порох и косицям стало недобре. Пошкодовали они, ож нефайно думали про Вертулю.

Сисі переміны замітила Ластӯвочка, што мала гніздо над балконом пуд дашком. Чула раз, як ся хвалив цімборам Воробок, ож розкрыв Вертулю. Дӯзналася уд косиць подрӯбноси и пояла помочи ділови. Полетіла ид Вітрянôму Млинови, сіла му на крыло и ушитко му поприказовала. И про тото, як ся гордила Вертуля свойым подӯбством до Вітряного Млина, як было файно на балкôні перед сим, и як типирь ся усьо змінило на гӯрше.

Мудрый тай добрый Вітряный Млин подумав: «Есе небай, ож Ветруля не меле зерно. Айбо она робить посильноє для ниї доброє діло. Треба юй помочи.»

И вӯн шепнув штôсь Вітрови на ухо, а тот - сынови Вітрикови. И у єден файный динь прилетів Вітрик ид балконови и просвистів на усьый двӯр:
– Кланять ти ся Вітряный Млин, мила Вертулько!
И весело подув на ниї. И изясь завертілася, зашелестіла Вертуля, порозганяла мухы и комары,
порôздувала порохы. Свіжым вôздухом задыхали косиці. И назад стало файно на балкôні. И типирь усі увіровали тôму, што говорила Вертуля и ищи ї май полюбили.