Як зачала ся война на Донбасах и чоловіка забрали в армію, Наталка из дітьми вернула ся на Закарпатя у село до матери.
Тот ужас, якый они там пережили, хибаль мӱг ся приснити у страшному снови. Дом йих розбомбило. На серенчу, діти были у садику, а она на роботі, и дяковати Богу, обстали ся живі. Сусіды, на жаль, ньит.
Бабка дуже зрадовала ся и дівці, и внукам.
Иванкови уже скоро буде 5 рокӱв, айбо вӱн ищи ани раз не быв у храмі. Нянько водив го у дельфінарій, в зоопарк, лунапарк и цирк. А про церьков хлопчик и не чув. Завто коли бабка позвідала го, ци хоче из нима йти у церьков, то вӱн одразу согласив ся, бо подумав, же його кличуть у цирк. У перві дны, коли они прибыли на Закарпатя, хлопчик нич не розумів, што говорить бабка, и мама мусила розтовмачовати значеня слов. Так ся стало и теперь.
Вӱн зазвідав, ци будуть у цирку выступати медведі. Мама спершу не порозуміла, при чому туй звірі, а коли здогадала ся, то пояснила, што они йдуть не в цирк, а в церьков.
Хлопчик спершу засмутив ся, айбо потому туй йому стало интересно. Виділо му ся, же вӱн попав у театр на выставу, де учасниками дійства суть ушиткі, тко прийшов сюда.
На стінах висіли картины, даякі из них вӱн видів у музейови и бабчинӱй хыжі. На двох величезных люстрах горіло много електричных свічок. Передня стіна, вудкиль выходив и куда заходив священник, инкрустована и блистіла ги золота. На нюй вӱн нащитав 12 невеликых картин, пӱд якыма світила ся гірлянда бігущима разноцвітныма огнями.
Иванко не мӱг удорвати очи уд ялинкы, яка тоже світила ся разноцвітныма огнями: синьым, жовтым, червеным, зеленым. Она была вбрана дуже красно. На вершку, ги на посту, стояв ангел, якый світив ся жовто-золотыма лучами, на конарчиках висіли шарикы из разноцвітного стекла, а по краях – маленькі ангеликы. Огникы то запальовали ся, то гасли, и хлопчикови виділо ся, же ангеликы літавуть коло ялинкы.
Айбо май бӱлше заинтересовала Иванка невелика хыжка, зроблена из фанеры, яка стояла пӱд стінôв, недалеко уд ялинкы. Вӱн догадав ся, же вто шопка, што символізує пещеру, у якӱй народив ся Богомледенець Исус. Такі шопкы, лем май великі, вӱн видів у Львові пиля собора. У каждӱй из них стояли воскові и пласмасові статуеткы, які одображали важноє дійство – рожденіє Исуса. Дітинка лежала, сповита у яслях. Над Ньôв схилила ся Мати. Туй были также царі из коронами на голові, пастухы, ангеликы, 2 вӱвци. Точно так, ги показовали у мультикови.
Туй, у церьковли, уд шопці пӱдойшли из свойôв учителкôв діти из интерната. Єден хлопчик позерав на малого Исусика, а потому став на коліна и из слезами на очах зачав ся молити и просити: «Исусику, Твоя Мамка из Тобôв, а моя не знаву де. Прошу Тебе, зроби так, обы вна прийшла уд мені». Вӱн выняв из жеба цукрикы, поклав коло Исусика, перекрестив ся и, плачучи, удойшôв уд свойим.
Се поразило Иванка до глыбины души. Вӱн знав, што його нянько попав у плін и не дає про себе знати. Завто мамці снять ся страшні сны и она часто плаче.
Иванко розказав дома про хлопчика, як тот просив Исусика помочи му найти мамку.
Бабка погладила го по головці и зажурено повіла: «Тот хлопчик дуже щиро просив , и я думаву, ош Бог поможе му».
– А нашому нянькови Бог може помочи? – зазвідав ся Иванко.
– Може, дітинко, лем треба много молити ся и просити, обы помӱг.
– Бабко, я буду дуже-дуже просити.
– Не лем просити, айбо быти чесным, слухати старшых и каждый день рано и вечӱр молити ся «Отче наш…».
– А я не знаву, як вто молити ся. Навчите мене?
– Навчу, дітинко. Будеш ся молити – Бог нам поможе.
Пройшôв рӱк. Бабка розказовала молому про вто, як Бог створив світ, як ся народив Исусик, читала му «Біблію для дітей», научила го молити ся «Отче наш…», и «Богородице Діво…». Кажду неділю и в праздникы водила го до храму на Службу Божу. Вӱн уже знав, што на стінах церьковли суть не картины, а святі образы, што Розпятя – ото дуже важный християнськый символ и коло нього треба стати и перекрестити ся. Иванко рано и вечӱр перед сном молив ся, дяковав Богу за всьо и просив, обы кӱнчила ся тота война и домув вернув ся нянько.
Настали Рожденственські праздникы. Бабка взяла Иванка из собôв на Синошну. Туй было так красно, ги прошлого года на Рӱздво. Ялинка у разноцвітных огниках из ангеликами и шопка стояли на свому місті.
Иванко спомнив хлопчика, котрый рӱк тому так щиро молив ся Исусикови. Слезы самі почали цяпкати из його очий, бо за нянька нич не чувати. Иванко став на коліна, почав ся молити и просив Исусика спасти його нянька из пліна, обы мӱг вернути ся домýв. Вӱн выйняв спеціално про то удкладені чоколадні цукрикы и поклав коло Исусика. Знав, же Исусик поможе його нянькови.
И так ся стало. Рано, коли они ишли на Рожденственську службу, нянько позвонив мамці, што його обміняли на бойовика, и вӱн скоро буде дома. Мамка из радости аж заплакали, а бабка приговорьовала: «Слава Тобі, Господи, же єсь учув наші молитвы…»
У храмі Иванко пӱдойшов уд шопці, помолив ся и подяковав Богу за помӱч. Личко Новорожденного світило ся радостьôв и добротôв. Малому виділо ся, же Исусик дякує му за цукрикы, котрі вӱн подарив Йому.